Boekhandel Maas en Waal

Ah, die camping. Wat een treurnis, wat een narigheid. En wat een prachtig decor voor de personages die Hilde Vandermeeren tot leven brengt. De openingszin zet krachtig de toon: ‘De dag dat mijn moeder verdween, was dezelfde dag dat mijnheer Richard de lotto won (en daarna het loodje legde).’ Wie zo begint, kan niet meer stuk. Het is de toon die de Vlaamse auteur volhoudt, met een verhaal dat de ziel aan stukken snijdt.

Will en zijn kleine broertje Harry leven met hun manisch-depressieve moeder in een stacaravan op camping Zeevos. Op de dag dat zij er vandoor lijkt –zonder medicijnen, geld of mobiel – wint mijnheer Richard de lotto en sterft. Terwijl de bewoners van camping Zeevos op zoek gaan naar het winnende briefje, probeert Will zijn moeders verdwijning te maskeren door zo goed mogelijk voor zijn broertje te zorgen. Een strijd tegen de klok. Als de dame van maatschappelijk werk komt, moet mama terug zijn. Dit gezin mag niet uit elkaar worden gehaald.

Hilde Vandermeeren heeft geen medische termen nodig om de zieke moeder te duiden. Een op-en-neer-mamma, dat is ze. Het zegt recht voor z’n raap wat er aan de hand is, en meteen ook waarom deze jongens hun leven moeten leiden in een omgeving die is bedoeld voor hooguit een paar vrolijke weken. Camping Zeevos is het afvoerputje, hier spoelen verschoppelingen heen.

In een spannend verhaal weet Vandermeeren diep te ontroeren. Ze besmet haar lezers met het gevoel van angst, achterdocht en eenzaamheid van de hoofdpersoon zonder in te spelen op vals sentiment. Nergens is de humor ver weg. Met haar taal tovert ze beelden die zich nestelen in hoofd en hart. Ze schept personages die je in je armen zou willen sluiten en mee naar huis zou willen nemen om een leven lang heel goed voor ze te zorgen. Dat dat uiteindelijk niet nodig is, biedt hoop. Hoop dat er ook in een samenleving als de onze kansen zijn om je aan uitzichtloze omstandigeheden te ontworstelen