Boekhandel Maas en Waal

Pio vindt bij de watervallen een jonge haan, die hij ondanks de beperkte middelen waarover hij beschikt - zo heeft hij geen geld voor doping - klaarstoomt voor een hanengevecht in de cockpit. Mocht Pio’s haan winnen dan verdient hij zoveel geld, dat zijn vader weer een taximotor kan kopen en hijzelf naar school kan gaan.

Hans Hagen schetst een beeld van het dagelijks leven op de Filipijnen, in korte zinnen met veel expressie. De spanning voor het gevecht is voelbaar. Staccato wordt de strijd beschreven. Hagens’ stijl hakt en flitst, geheel passend bij het gevecht waarvan de lezer getuige is:

‘Hakkende snavels. Flitsende poten. Rondvliegend dons.’

De woordenstrijd tussen Pio en zijn patserige tegenstander Nonoy die aan het hanengevecht

voorafgaat, laadt de confrontatie met emotie. Daaraan dragen ook de vlotte, schetsmatige tekeningen van Phillip Hopman bij. Sfeervol en treffend zijn de culturele verschillen

die aangeroerd worden in de ontmoetingen met de toeristen. Zonder romantiek wordt de werkelijkheid rauw beschreven: de luxe en het onbegrip van de toeristen, de strijd om de beste haan, de verslaving van de vader en de gevolgen daarvan voor het gezin. De spanning wordt langzaam opgebouwd, waarbij flashbacks inzicht geven in de aanloop naar het gevecht.

Een mooie vondst is de opa van Pio, opa Tongh, niet te laten wedden op de haan van zijn kleinzoon. Dat maakt het verhaal realistisch en authentiek en doet allerminst afbreuk aan de liefde van de opa voor zijn kleinzoon.